Öylesine işte...

Ben Hiç Sensiz Kalmadım

Sisli uykulardan başladım güne bu sabah
Düş ülkemin talanıydı baskından geride kalan
Yüzümü hasretinle yıkayıp,
çaresizliğimle kuruladım
Kahvaltımın başyargıcı sen oldun,
boğazımdan geçmeyen her sürgün senin elinden
Yine senli yağmurlar yağmaya başladı gözlerimden öğleye doğru;
Çok mu içmiştin ne,
Buram buram alkol kokuyordun
Kalabalıklar öğütüp,
çoğul yalnızlıklar ürettim sokaktaki gök gürültüsünden
Koşar adım geçtim de ömür bulvarını
dönüp bakmadım ardıma ölüm de gelir diye
Vardım, hayatın ta ortasında durdum
Caddelerde yorgun ağaçlar büyüyor,
bir Eylül konuyordu evlerin damlarına
kaldırımlar usul usul akıyordu bir bunalıma
Dört yanımda dilenci kediler dolaşıyor,
ayyaş kuşlar uçuyordu yalpalayarak
Sen, sağır senfoniler fısıldayıp durdun kulağıma ben hiç sensiz kalmadım
Ne yedik, ne yemedik hatırlamıyorum ama
akşam da sen vardın yine soframda
Üç oldun, beş oldun,
çoğaldın
Avuç avuç, renk renk tükettim seni
Hangisi gerçek sen, şaşırdım
Dişlerimde paslı insan kokusu gönderimde
kan pıhtısı adrenalin genzimi yakıyordu
Elim, ayağım buz kesmiş, ruhumsa,
ateş topuna dönmüş yanıyordu
Kırk beş kalibre bir fay çatlağıydın beynimde
Richter bile şaşırmıştı şiddetine sızım sızım sızladın
Gözlerim,
seni yok sanıyordu ben hiç sensiz kalmadım

Alıntı